کتابخانه کوچک حسین

Una sala del hospital durante la visita del médico en jefe (Luis Jiménez Aranda)

A Hospital Ward during the Chief Physician’s Round

نقاشی ویزیت رئیس بیمارستان از بخش (1889) توسط نقاش فرانسوی - اسپانیایی، لوئیز خیمنز آراندا (1845-1928) کشده شده و در موزه دل پرادو مادرید قرار دارد.

نقاش در ابتدا قصد داشت بازدید شاه آلفونسو از بیمارستان وبا در آرانخوئز را به تصویر بکشد، ولی با توجه به پیشنهاداتی در مورد مقصد پاریسی اثر، نظرش عوض شد.

دو دستیار او و پرستار روپوش پزشکی پوشیده اند، اما بقیه شرکت‌کنندگان روپوش ندارند. بنابراین، این نقاشی با شیوه‌های بصری جدید بازنمایی بیمارستان‌ها همسو است و بر روش‌های جراحی و معاینات تشخیصی یا درس‌های بالینی تمرکز دارد که در این صحنه با هم ترکیب شده‌اند.

در این تابلو، ما وارد سالن بزرگ یک بیمارستان می‌شویم؛ سالنی که تخت‌های متعدد بیماران در آن دیده میشود. نور طبیعی از پنجره‌های بلند به درون می‌تابد و ترکیب‌بندی مورب روشنایی از پنجره ها، جلوه‌ای دراماتیک داشته و فضایی با رنگ پریده، سفید و رسمی ایجاد میکند که حس ضدعفونی بالینی مرتبط با بیمارستان‌ها را تقویت کرده است. در مرکز نقاشی، گروهی از پزشکان و مدیر بیمارستان بر بالین بیماران حاضرند. حضور پرشمار افراد در یک فضای بسته حس انضباط، کنترل و در عین حال بی‌روحی و بی‌توجهی به فردیت بیماران را القا می‌کند.

گروه پزشکان ایستاده و با چهره‌هایی جدی نشانی از رسمی بودن و اقتدار در ویزیت بیماران دارد. بیشتر تمرکز اثر بر روی شخصیت «رئیس بیمارستان» یا پزشک ارشد است که با هیبتی آمرانه، مرکز توجه گروه قرار دارد.

لباس‌های بیرون پزشک ارشد، بر روی صندلی در سمت راست قرار دارد و آغاز تغییر در پروتکل‌های بیمارستان به سمت بهداشت بیشتر را نشان می‌دهد.

در تخت‌ها، بیماران با لباس‌های ساده و حالتی ناتوان خوابیده اند. برخی در حال گوش دادن به صحبت‌های پزشک هستند و برخی با چهره‌ای بی‌تفاوت یا تسلیم نشان داده شده‌اند. این تضاد میان قدرت و اقتدار پزشکان و ضعف و سکوت بیماران پیام اجتماعی مهمی را منتقل می‌کند.

خیمنز با این اثر واقع‌گرایانه، فاصلهٔ عظیم میان مقام و قدرت پزشکی و درمانی با وضعیت انسانی و رنج بیماران را به تصویر کشیده است. در قرن نوزدهم بیمارستان‌ها بیشتر مراکز انضباطی و جمعی بودند تا مکان‌های درمان فردی؛ و این تابلو انعکاسی از همان نگاه است. اثر نشان می‌دهد که پزشکی آن زمان بیش از آنکه بر همدلی با بیمار متمرکز باشد، بر نمایش قدرت و نظم اداری تکیه دارد.

این نقاشی نمونه‌ای از رئالیسم (واقع‌گرایی) است. خیمنز در آثارش معمولاً به جزئیات زندگی اجتماعی، نابرابری‌ها، و شرایط واقعی مردم می‌پرداخت. دقت در نورپردازی، چیدمان تخت‌ها، حالات چهره بیماران و حالت رسمی پزشکان همه نشان‌دهندهٔ مهارت او در ترکیب واقعیت اجتماعی با نقد پنهان است.

منتقدان اثر را همسو با جریان مدرنی می‌دانستند که فراتر از نقاشی تاریخی حرکت می‌کرد و در عین حال به دقت و کیفیت دست می‌یافت. در سال ۱۸۸۹، رئیس هیئت داوران در پاریس اظهار کرد که این نقاشی یک "نت واقعی" است و لذا جایزه لژیون دونور را به آن دادند.

" Legión de Honor نشان ملی افتخار، بالاترین و معتبرترین نشان افتخار فرانسه است که در سال ۱۸۰۲ توسط ناپلئون بناپارت تأسیس شد و به افرادی که خدمات برجسته‌ای به کشور انجام داده‌اند، اعطا می‌شود"

مطبوعات فرانسه نیز از این نقاشی استقبال کردند. با وجود اندازه‌ بزرگ (290X445 cm) این بوم در نمایشگاه‌های بارسلونا، مادرید و بوداپست، شیکاگو به نمایش گذاشته شد

برخی از منتقدان، فضای بالینی بیمارستانی را که هنرمند به تصویر کشیده بود، اشتباه فهمیدند و بوم را «خشن، سرد و یکنواخت؛ فقط نت سفید در همه جا قابل مشاهده است» توصیف کردند و نقاشی را فاقد عمق احساسی دانستند. همچنین برخی نقاش را به کپی برداری از فرانسویان کردند. برخی هم ادعا کردند که با کمک دوربین تاریکخانه‌ای خلق شده است!

این اثر، درک نقاشی فرانسوی را نشان می‌دهد، که البته جای تعجب نیست، زیرا هنرمند در پاریس زندگی می‌کرد و مرتباً در سالن‌های این شهر آثارش را به نمایش می‌گذاشت.

نشان لژیون دونور