بیگانه ای در دهکده (مارک تواین)

کتاب دیگری از مارک تواین را در اینجا گذاشته ام بنام "The Mysterious Stranger که نجف دریا بندری آنرا بیگانه ای در دهکده ترجمه کرده، اما بنظر شاید بهتر بود "غریبه مرموز" ترجمه میکرد! تعداد صفحات کتاب بیش از 86 صفحه نیست و ترجمه خوبی دارد.

ظاهراً تواین چندین نسخه از چنین قصه ای را نوشته بود که از تقابل شیطان با انسان می گوید.

قصه در قرن 16 میلادی در دهکده ازلدورف اطریش می گذرد، دهکده آرام و ساکتی که اهالی شدیداً به مسیحیت معتقد میباشند تا اینکه شیطان به این دهکده می آید و چهره زشت انسان را به خودش نشان می دهد.

این فرشته عقیده دارد که "قوه تمیز اخلاقی‌" انسان باعث شده او از حیوان هم پست تر باشد و همین قوه است که باعث میشود انسان کارهایی مثل شکنجه و آزار همنوعان خود را انجام دهد و انسان در اکثر مواقع قادر به تشخیص درست از غلط نیست.

یک روز پسر نوجوان خوش تیپی به نام شیطان در روستا ظاهر می شود میگوید که یک فرشته است. شیطان جوان چندین شاهکار جادویی انجام می دهد و ادعای پیش بینی وقایع آینده را میکند اما پسرها ادعایش را باور نمی کنند تا زمانی که یکی از پیش بینی های او محقق شود. شیطان به شرح فجایع دیگری که بر سر دوستانشان خواهد آمد ادامه می دهد. پسرها از شیطان التماس می کنند که شفاعت کند. شیطان موافق است اما بر اساس تعریف فنی رحمت عمل می کند. به عنوان مثال، به جای مرگ طولانی به دلیل بیماری، شیطان به سادگی باعث می شود یکی از دوستان تئودور فورا بمیرد...

مارک تواین در این کتاب، با بررسی ماهیت اخلاق به کسانی که تعصبات شدید مذهبی دارند حمله می‌کند؛ افرادی که از دین دروغین و ساختگی خود به‌عنوان ابزاری برای ستم به دیگران استفاده می‌کنند. شیطان با اهالی دهکده بسیار سیاستمدارانه برخورد می‌کند، طوری که آن‌ها اصلاً متوجه فریب او نمی‌شوند یعنی با طرح دوستی با سه پسربچه آنها را وسیله‌ای برای نزدیکی به مردم شهر قرار می‌دهد. حتی شیطان پسربچه‌ها را با بعدهای دیگر زمان و مکان آشنا می‌کند و گذشته و آینده را نشان می‌دهد.

نویسنده جنایات شیطان را در این داستان به شکلی بی‌محابا به تصویر می‌کشد. به نحوی که او از یک طرف به ساکنان دهکده کمک می‌کند و از طرفی دیگر رفتارهای متناقضی از خود نشان می‌دهد و از این طریق راه را برای واکنش آنها می‌بندد.

"این جهان خدایی دارد که همانگونه که می تواند بندگان بد بیافریند، در ساخت بندگان خوب هم توانا است، معذالک آفرینش بندگان بد را ترجیح می دهد. میتواند همه را خوشبخت کند، معذالک یک نفر را هم برای نمونه خوشبخت نمی سازد. از عدالت و رحمت دم میزند، ولی دوزخ نیز دارد، از وقوع جنایت به خشم می آید، منتها خود به هر جنایتی دست میزند. انسان را بدون رضایت او خلق کرده، اما مسئولیت اعمالش را بجای آنکه بر گردن خودش بگذارد، میخواهد بر عهده ضعف خود انسان تحمیل کند. پس از همه اینها و با آن صعه صدر و وسعت نظر الهی خود، از انسان، این بنده سراپا تقصیر می خواهد که او را پرستش کند."

تصویر چاپ اول کتاب (اسلدورف بهشت ما پسر ها بود)

بیگانه ای در دهکده (مارک تواین)

خاطرات آدم و حوا (مارک تواین)

مارک تواین (نام اصلی: سمیوئل لنگهورن کلمنز) نویسنده آمریکایی (1835-1910) ، با کتاب های هکلبری فین، تام سایر و شاهزاده و گدا معروف شد که از روی آنها فیلم و کارتون های متعددی ساخته شده است.

مارک تواین با اولیویا لنگدون دختر یکی از صاحبان صنایع ثروتمند نیویورک پس از مغازلات بسیار ازدواج کرد. در بیست سال بین ۱۸۷۵ و ۱۸۹۴ شادترین و ثروتمندترین نویسنده بود و بهترین کتاب‌هایش را در این مدت نوشت. اما در دهه ۱۸۹۰ دختر جوانش وقتی پدر و مادرش در خارج بودند مرد. همسر و دخترش هم در مدت چند سال از دنیا رفتند. لذا ۱۵ سال آخر عمرش را با نوشتن کتاب‌های جدی و چند کتاب طنز گذراند.

در مورد انتخاب نام مارک تواین، چنین نوشته است:

«ناخدا ایزایه سلرز مردی خوب و بلند فکر بود و هم در رودخانه و هم در خشکی محبوبیت و احترام داشت. خیلی قد بلند و خوش هیکل و زیبا بود و آنطور که من به یاد می‌آورم، در پیری هم مثل موی سرخپوستان موهایی سیاه داشت، چشم و دست او نیرومند و استوار، و اعصاب و حس قضاوت او محکم و روشن بود، و میان جمعیت رانندگان کشتی، چه پیران و چه جوانان، هیچ چیز از هیچ‌کس کم نداشت… این آقای پیر، ذوق و استعداد ادبی نداشت، اما طی یادداشت‌های کوتاهی اطلاعات سادهٔ علمی دربارهٔ رودخانه می‌داد و زیر آنها را «مارک تواین» امضا می‌کرد و به پیکایون، نشریهٔ نیواورلینز برای چاپ و انتشار می‌داد. این مطالب دربارهٔ میزان آب و وضع رودخانه دقیق و گرانبها بود… اتفاق اینطور افتاد که یکی از این نوشته‌ها مضمون نخستین مقالهٔ من در روزنامه‌نگاری قرار گرفت. من آن را به نحو وسیع و دامنه‌داری مسخره کردم و مطالب ذوقی خود را تا حدود هشتصد یا هزار کلمه کش دادم و به آن چسباندم. در آن وقت یک رانندهٔ تازه‌کار بودم. مقالهٔ خود را به بعضی رانندگان نشان دادم و آن‌ها آن را گرفته و با شوق به روزنامهٔ ترودلتا، نشریهٔ نیواورلینز برای چاپ بردند. جای افسوس زیاد بود، زیرا آن مقاله به هیچ‌کس خدمت ارزنده ای نکرد، ولی قلب آن مرد را سخت به درد آورد. در مقالهٔ چرند من بدخواهی وجود نداشت، ولی به ریش ناخدا خندیده بود…

ناخدا سلرز این افتخار را به من داد که از آن روز به بعد از من عمیقاً بدش می‌آمد. وقتی می‌گویم این افتخار را داد، لغات خالی از معنی به کار نمی‌برم. در اندیشهٔ مردی به بزرگی ناخدا سلرز قرار داشتن، افتخاری بسیار واقعی بود و من به اندازهٔ کافی شعور داشتم که از آن قدردانی کنم و به آن ببالم… دیگر تا مدتی که زنده بود هرگز چیزی چاپ نکرد و هرگز امضای «مارک تواین» را در پای چیزی نگذاشت. زمانی که خبر مرگ او به وسیلهٔ تلگراف رسید، من در ساحل اقیانوس کبیر بودم. روزنامه نویس جدیدِ تازه‌نفسی بودم و به یک نام مستعار احتیاج داشتم. بدین جهت، نام مستعاری را که آن دریانورد قدیمی به دور انداخته بود ضبط کردم و بهترین کوشش خود را به کار بردم تا آن را در دست خود چنان نگه دارم که در دست او بوده؛ یعنی امضا و نشانه و مظهر و حکم اینکه آنچه با آن همراه است حقیقت محض است و می‌توان روی راست بودن آن شرط‌بندی کرد. از فروتنی من دور است که بگویم چقدر در این راه موفق شده‌ام.»

بیشتر نوشته های وی جنبه رمانتیک داشته و با طنزی لطیف همراه هستند.

کتاب کوچک خاطرات آدم و حوا سالها پس از مرگ نویسنده و بر اساس دستنوشته های وی در سال 1997 منتشر شد. این کتاب، آشنایی و زندگی عاشقانه آدم و حوا را نقل می کند، یعنی اولین عشق تاریخ انسان.

آدم، اولین آفریده ی خدا، به تنهایی در بهشت زندگی میکند تا سر و کله ی حوا، کسی که او را مزاحم میداند؛ پیدا میشود. حوا با خصوصیات زنانه اش عرصه را بر آدم تنگ می کند و آدم با اخلاقیات مردانه اش حوا را کلافه... کم کم دست تقدیر این دو را به هم علاقه مند میکند و ...کتاب خاطرات آدم و حوا عاشقانه ی لطیفی است از اولین زوج آفرینش و از زبان آدم و حوا.

در جایی از کتاب می گوید: "هرجا که او بود، بهشت بود"

حوا: زمانی که آدم یک هفته از خونه دور بود قابیل کوچولو به دنیا اومد. خیلی تعجب کرده بودم نمی‌دونستم چه اتفاقی داره می‌افته…اولش فکر کردم یه حیوونه اما با توجه با آزمایشاتی که انجام دادم دیدم اینطور نیست، چون نه دندون داره و نه پشم. به انسان شبیه بود اما نه اونقدر که مجاب شم تا اونو در رسته ی انسانا قرار بدم، برا همین اونو یکی از عجایب خلقت فرض کردم و منتظر پیشرفت‌های بیشتر موندم.

دانلود خاطرات آدم و حوا